Hoe heb ik dit ooit kunnen denken. En toch was dit hét schrikbeeld, dat mij er eerder van weerhield, om als zelfstandige aan de slag te gaan. Dat zou in één klap een einde maken aan één van mijn belangrijkste drijfveren in het leven: persoonlijke ontwikkeling. Nee, ik hoefde ook geen snelle stappen omhoog naar meer invloed, mooie titels. Voor mij geen hoog, hoger, hoogste bonus als ultiem doel. Graag wel “buikpijn klussen”, zo op het randje van mijn comfort zone. Van die werkzaamheden waarvan je denkt “hoe ga ik dit ooit voor elkaar boksen…”. Om na afloop terug te kijken: “wow, gelukt; gaaf!”, terwijl de volgende uitdaging alweer lonkt. Dat was toch echt voorbij, als je eenmaal als zelfstandige je kunstje ging doen?
En had ik mijzelf niet jaren geleden bezworen om nooit meer vanuit huis te werken? Teveel maandagochtenden had ik gekend, die ik als artsenbezoeker in stilte op mijn zolderkamertje doorbracht. Lonkend naar het adresboekje met telefoonnummers van collega’s, op de hoek van mijn bureau. Zuchtend staren naar een agenda, die bij lange na niet de 6 verplichte afspraken per dag liet zien. Wachtte mij als ZZP-er niet hetzelfde lot? Een aantal jaren ervaring met (koude) acquisitie betekende niet, dat ik daarmee vol plezier genoeg eigen werk zou binnen hengelen.
En het hoefde ook niet, ik werkte immers in loondienst … ook al dachten opdrachtgevers vaak dat ik voor mijzelf werkte. En daardoor begon er diep van binnen iets te kriebelen. Ook sprak ik graag met vriendinnen die wel voor zichzelf waren begonnen en die ik daarom bewonderde. Hoe gaaf zou het zijn, als je niet 200% werkte ten dienste van andermans dromen. Dat je helemaal zou kunnen doen, waar jouw passie ligt.
Achteraf bezien is het een enorm geluk geweest, dat ik enkele jaren geleden “boventallig” verklaard werd en ik daardoor de stap naar het ondernemerschap heb gezet. We zijn nu drie jaar verder (dat ik startte als ZZP-er) en ik kan terugkijkend alleen maar zeggen: “wow, gelukt; gaaf!”.
Gestart met losse communicatietrainingen, loopbaanadvies klussen, om al vrij snel daarna mijn eerste voorzichtige stappen te zetten in het coachen van teams. Met vallen en opstaan en steeds nieuwe uitdagende klussen: heerlijk! En waar er behoefte was, volgde ik zelf een training, of regelde ik coaching of supervisie. Niets afwachten tot een werkgever iets vergoedt. De afgelopen jaren heb ik mijzelf meer ontwikkeld dan ik naar mijn idee ooit in loondienst had kunnen doen. Ik heb enorm afwisselende klussen uitgevoerd, die zich nu meer en meer concentreren rondom het “met elkaar in gesprek brengen van mensen die samenwerken”. Dat is ook fijn; ergens steeds beter in worden, in plaats van “alles” voor “iedereen” te willen zijn/doen. Ik werkte alleen en gelukkig vaak ook samen met anderen. Er zijn inspirerende mensen op mijn pad gekomen, mooie plannen gerealiseerd. Tot mijn grote plezier kan ik de laatste tijd ook mijn creativiteit op gebied van tekenen en schrijven kwijt in mijn werk. Door flapovers te tekenen, met metaforen te werken en eigen teksten in te brengen. Hier ga ik zeker meer mee doen, erop vertrouwend, dat ik daarvoor een vorm vindt.
In banen was er altijd de behoefte om na 4/5 jaar een nieuwe uitdaging aan te gaan. Als ZZP-er is er zoveel uitdaging in steeds nieuwe klussen, dat het naar verwachting, tot na mijn pensioen blijft boeien. Het werken met mensen verveelt me namelijk nooit. Dankbaar ben ik voor het fantastische werk dat ik mag doen en de fijne mensen met wie ik eindjes mee wandel, als coach, trainer, collega-ZZP-er, maar bovenal als mens. Want als ik in één ding heb geleerd, dan is het mijzelf als mens meebrengen in alles wat ik doe. Ik wens jou voor 2017 fijne momenten, bijzondere ontmoetingen en dat je het mooie kunt zien in dat wat er is. Tot later!